Terug naar Peru, via Puno naar Cuzco

Met de bus vertrokken naar de grens van Peru. Extra begeleiding om op onze bagage te letten. Bij de grenspost Desaguadero is het heel hectisch. Eerst uitchecken in Bolivia en daarna wandelen over een markt naar een slagboom, waar niemand iets vraagt en je gewoon kan doorlopen. Peru binnen, formuliertje invullen en in de volgende bus stappen naar Puno. Horloges weer een uur terug in de tijd. Voordat we de grens passeerden hadden we al een uur langs het Titicacameer (meer op 3800 meter) gereden en dat ging nog eens 2 uur door tot aan de plaats Puno. Havenstadje aan het grote meer.
Rondleiding gedaan in Puno en daar via het centrum naar een uitkijkplaats geklommen. Was maar een hoogte verschil van 200 meter. Eerst steile wegen omhoog en daarna 621 treden naar het uitkijkpunt en dat allemaal in de ijle lucht op 4000 meter. Viel niet mee en we moesten geregeld rusten om op adem te komen.
Rest van de avond relaxen en dorpje verder verkennen.
Al vroeg vertrokken met de boot naar de Uros-eilanden. Op deze drijvende rieteilanden wonen de Uros-indianen. Zij bouwen hun huizen van het totora-riet, wat zelfs in tijden van schaarste gebruikt kan worden als voedsel. Bij een familie aangelegt en hun woonomgeving bezocht. Met een rietboot verder over het meer gevaren, mooi om te ervaren hoe deze mensen met weinig toch een gelukkig leven hebben.
Daarna 2,5 uur gevaren over het Titicacameer naar het eiland Taquile. Taquile is een prachtig eiland met een rijke traditie en staat bekend om zijn breiende mannen. Op Taquile is geen verkeer en lijkt de tijd er te hebben stilgestaan. Mensen hebben een aparte levensstijl, ze werken allemaal een paar uur voor het eiland, zijn vegetaries en leven van de zelfgemaakte groenten en kruiden. Het eiland is ingericht in het Inca tijdperk en hiervan maken de eilanders nu gebruik. De eilanders worden gemiddeld 30 jaar ouder dan de andere bewoners in de omgeving van het Titcacameer.
Door deze dag op het water, alleen via een radio meegekregen dat Nld had gewonnen van de Aussies.
De dag erop de laatse lange bustocht van 6 uur naar Cuzco. De reis ging over de Altiplano langs mais- en quinoavelden. Over de 4300 meter hoge pas La Raya, doemden er aan weerzijden prachtige bergen op, waarvan enkele bedekt met sneeuw. Rond het gebied van La Raya heeft de universiteit van Cuzco een fokprogramma opgezet van alpaca´s en lama´s ten behoeve van een constantere kwaliteit wol.
Het landschap veranderde steeds weer en we konden merken dat we aan het zakken waren. De bomengrens was daar illustratief voor. Cuzco ligt op 3400 meter hoogte.
Onderweg kwamen we langs leuke plaatsjes, Raqchi en Pikillacta, met Wari- en Inca ruines. We hebben een stop gemaakt voor de meegenomen lunch, dank aan Wilfred. Daarna doorgereden naar het pittoreske dorpje Andahuaylillas. Hierbij werden we geconfronteerd met de eerste festiviteiten omtrent een offeringsfeest. Kleurrijke mensen die dansen rondom de schitterende Barokke kerk. Jonge dode lama´s gebonden om het middel of hangend aan de nek. Het ritueel zou later op de dag gaan plaatsvinden. Nu waren ze aan het dansen en feest vieren.
Zelden zo´n mooie kerk gezien in the middel of nowhere. Prachtige schilderingen en een hoog houten geschilderde plafond.
Aangekomen in Cuzco, direct de spullen op de kamer en met Wilfred het stadje verkend. Je kon merken at hij er woont, kent er alles en weet fantastisch de weg. Er was ook hier een festival aan de gang met een processie optocht. Toch mooi meegenomen, duizenden mensen stonden ernaar te kijken. Daarna terug naar het hotel om de rest van de groep op te halen voor een dinner. Na het eten was eenieder moe en zijn met taxi´s teruggegaan naar het hotel. Wilfred en ik zijn nog wat gaan drinken en daar is zijn toekomstige vrouw Lula bij aangeschoven. Nog een disco bezocht, waar ik mijn danskunsten kon laten zien.........!!!
Dag erop hebben we onder begeleiding van Wilfred het stadje verder bezocht en uitleg gekregen over de bijzondere en lange geschiedenis die een stempel heeft achtergelaten op de cultuur van deze stad. Het viel op dat Cuzco veel verschillende soorten bouwstijlen kent. De Spaanse overheersing heeft eraan meegewerkt dat de architectuur een mengelmoes is tussen rijke versierde Barokke kerken en Inca fundamenten.
In de middag een Inca ruine bezocht bovenop een berg in Cuzco. Mooie wandeling omhoog, en dan sta je ineens in een Inca bolwerk. Onbegrijpelijk dat deze mensen 500 na Christus zulke bouwwerken konden maken. Er lagen stenen tussen van meer dan 30 ton aan gewicht en deze waren geplaats in een muur.
Had weer even een momentje voor mezelf uitgekozen om alles te laten bezinken en te genieten van het fantastische uitzicht en ruine.